Energiek, maar met kleine oogjes staat gids Claudia ons even voor vier in het ochtendduister op de mistige Aeropuerto Internacional Ministro Pistarini de Ezeiza op te wachten, iets ten zuiden van Buenos Aires. Dat ze vanochtend …
Je steekt er best keien in je zakken, wil je niet van je sokken geblazen worden. De steppen zijn er eindeloos, schraal en leeg. Het kan er bitter koud zijn en verschroeiend heet, stormachtig en windstil, druilerig, zonnig en mistig – en dat alles binnen een tijdsbestek van vierentwintig uur. En toch gaat er een mythische aantrekkingskracht uit van dat gebied – we hebben het immers over Patagonië …
Met een brede bocht zet de piloot de landing boven het Beaglekanaal in. Van de eindeloze grassteppes van Patagonië, daar is hier geen sprake meer van. Sneeuwpieken domineren het decor tot aan de horizon. Langzaam zakken we in dit majestueus kader weg, aan weerszijden door witte bergkammen geflankeerd. Links in de verte ontwaren we …
Een woestijnachtig landschap moet het daar beneden zijn, doorsneden door droge rivierbeddingen. Dat is althans de indruk die we krijgen telkens de wolken een glimp van het land blootgeven. Dan daagt in de verte Lago Argentino op, de grootste watermassa van Argentinië – met een oppervlakte van 1 600 km² half zo groot als de provincie West-Vlaanderen. Een ononderbroken keten van witte Andestoppen vult de westelijke horizon. Een niet zo comfortabele ...
Half twaalf is het als we rechts afslaan. Kennelijk zal een onverharde weg onze voorlopig laatste herinnering aan Argentinië worden. Geen kwartier later houden we halt bij de grenspost van Río Don Guillermo. Veel stelt het niet voor …
Het moet zijn dat Gustavo dit traject als zijn broekzak kent. En dat hij ervan overtuigd is dat er uit de andere richting geen tweede Gustavo in aantocht is. Want we zoeven tegen veertig, vijftig per uur over de kronkelende, onverlichte grindpistes. Af en toe steekt een haas schichtig de weg over in het licht van de zwiepende koplampen. Heel even ...
Met de gouden gloed van de avondzon in de rug scheren we laag over honderden woonblokken in de noordelijke barrio’s van Buenos Aires. Ei zo na raken we de daken, zo lijkt het soms. Als hier iets misloopt, dan is dat een ramp zonder weerga. Maar …
